Zoals de oude dichters

Wie schrijft er eigenlijk met onze pennen? Om meer te weten te komen over de daadwerkelijke gebruikers van onze pennen ontmoetten we kalligraaf en dichteres Jeanette Mokosch voor een gesprek bij ons thuis in het Zwarte Woud.

Beslissende momenten

Als mensen zeggen dat ze van hun droom hun beroep hebben gemaakt, bedoelen ze dat zelden zo letterlijk als Jeannette Mokosch: Op een nacht werd ze plotseling wakker, schudde haar man wakker en vertelde hem opgewonden over een droom - een heel eenvoudige droom - over een stem die tegen haar sprak en het beeld van een oud bureau. Op dat moment besloot ze van schrijven haar beroep te maken. De volgende dag ging ze op pad en kocht al het nodige schrijfgerei.

Jeannette nodigde ons uit op een ontdekkingstocht door haar thuisregio - en haar verleden. Vele jaren zijn verstreken sinds haar "moment van lotsbestemming", maar ze staat nog steeds achter haar beslissing. Vandaag is ze een professionele en succesvolle kalligraaf en dichteres. Wanneer ze een pauze nodig heeft, trekt ze de natuur in. Ze houdt ervan op de trein te stappen en te reizen naar de plaats van haar kindertijd en jeugd. Altijd bij haar is een van haar notitieboekjes, waarin ze spontane gedachten, verzen en tekeningen noteert.

Ik heb altijd geschrevenom dingen te verwerken.

U vindt onze balpennen hier

Vormgevende ervaringen en beslissingen

Ik heb altijd dingen opgeschreven om ideeën te verwerken, zegt Jeannette. Dat doet ze vaak in de vorm van eenvoudige versjes, die bijna altijd vol hoop en positieve gedachten zitten. Die waren op een gegeven moment heel belangrijk en nodig. Naast veel moois in haar thuisland heeft ze ook haar slechtste ervaringen gehad - zoals die in 2007, toen ze binnen een jaar haar studie afbrak, uit elkaar ging met haar partner en haar grootvader verloor, die een van de belangrijkste mensen in haar leven was. "Dat jaar stortte alles in", herinnert ze zich.

Het besluit om ouderenzorg te leren, werd zoals zoveel andere besluiten in haar leven hier genomen, in de bossen rond haar vroegere woonplaats Schiltach en Schramberg, waar zij naar school ging. Vanuit ons gezichtspunt kunnen we haar vroegere school zien. "Ik had nooit gedacht dat ik daar ooit terecht zou komen," geeft Jeannette lachend toe. Maar als vrijwilliger gedurende een jaar in het verpleeghuis en door haar grootvader te verzorgen tot hij overleed, had ze een bijzondere band ontwikkeld met het werken met ouderen.

Dromen vereisen moed

Jeannettes eerste poging om van haar kunst een bedrijf te maken was in 2010. De nieuw verworven stabiliteit gaf Jeannette de moed om voor zichzelf te beginnen. In Schiltach toont ze ons de winkel waar ze destijds haar eigen juwelencollectie mocht tentoonstellen. Maar het toenemende gebrek aan kopers maakte van de etalage een openbaar podium van Jeannette's falen: "Ik vroeg me altijd af wat de plaatselijke bevolking van me vond en zwoer mezelf dat ik nooit zelfstandig zou willen zijn."

Een paar jaar later droomde ze de droom die haar leven zou veranderen. Vanaf dat moment begon ze "gewoon alles op te schrijven zonder zich zorgen te maken dat het resultaat misschien niet perfect zou zijn." Jeannette verkocht steeds meer van haar handgeschreven kunstwerken online, en hield uiteindelijk in 2015 haar eerste workshop. Maar wandelend door de plaatsen en bossen waarin ze is opgegroeid, is alles opeens logisch. Er blijft slechts één vraag over: Wat zei de stem die Jeannette uit haar slaap rukte? Ze lacht opnieuw en zegt: "Koop een pen en schrijf zoals de oude dichters!